Dat La Luz ook met fuzz-adept Ty Segall
achter te knoppen helemaal als zichzelf klinkt, geeft aan hoe sterk
de vier dames als band in hun schoenen staan. De producer legt op
'Weirdo shrine' namelijk behoorlijk wat eigen accenten, en kiest
doelbewust voor een organische totaalsound waarbinnen de instrumenten
zich als één geheel bewegen en ritme en kadans een belangrijke rol
spelen.
Terwijl er wel geregeld erg veel snee
en focus op de tussen authentieke surf en doorleefde country &
western schipperende gitaren komt te liggen (vooral in de
solomomenten), heeft dit onder andere tot gevolg dat Alice Sandahl in
vergelijking met 'It's alive' minder de kans krijgt individueel op de
voorgrond te treden met haar fabelachtige keyboardspel. Niettemin kan
de meer ondersteunende rol niet onderschat worden, net als die van
Shana Clevelands sowieso al dromerige vocalen die aan de bescheiden
kant in de mix liggen.
Hoewel dit een tikkeltje ten koste gaat
van instant verstaanbare lyrics, pik je toch voldoende flarden van
haar geïnspireerde poëzie op om helemaal mee in het verhaal te
gaan. Thematisch grijpt de frontvrouw Charles Burns' comic 'Black
hole' aan om op een eerder cryptische manier persoonlijk te worden
zowel aangaande intermenselijke relaties als de maatschappij op zich.
“My mind is hazy, but these freaks are crazy,” geeft de
semi-titelsong een wat donker wereldbeeld mee.
Als vanouds staan er weer enkele
duizelingwekkende instrumentals op de langspeler en kom je een
evenwichtige mix tussen etherische slepers en to-the-pointe up-tempo
nummers tegen. Verder strooien de Seattleites naar goede gewoonte
kwistig de meest ingenieuze vocale harmonieën in het rond, en klinkt
de band even overtuigend modern als retro. Dit laatste krijgt uitgesproken vorm op het flink door doowop beïnvloede 'I can't
speak' waar de klankkleur van de backings rechtstreeks naar de
fifties verwijst.
Uiteindelijk heeft Segall zich als
producer vooral geconcentreerd op één van de sterkste punten van La
Luz als band, namelijk hun technisch enorm hoge niveau als individuen
gekoppeld aan het soepele, frivole en dynamische samenspel waar de
groepsgeest vanaf spat. Clevelands tot de verbeelding sprekende
songschrijverij en haar uitmuntende gevoel voor timing doen daarnaast
de rest wel. Alles te samen maakt dit 'Weirdo shrine' een waardige
opvolger van het overigens eveneens schitterende 'It's alive'.
Met het nieuwe album onder de arm
vertrok La Luz zopas op een immens lange tour die hen dit najaar
onder meer naar het Incubate Festival (18.09, Tilburg),
Leffingeleuren (19.09, Leffinge), Madame Moustache (23.10, Brussel)
en Paradiso (24.10, Amsterdam) brengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten