donderdag 22 oktober 2015

Bully – 'Feels like': de nineties zijn helemaal terug

Bully's debuut 'Feels like' geeft met opener 'I Remember' onmiddellijk en onverbloemd aan waar het op staat middels een gejaagde, naar The Afghan Whigs ten tijde van 'Gentlemen' verwijzende riff, en als Alicia Bognanno dan ook nog snel invalt met een rauwe schreeuwstem die onmiskenbaar Courtney Love in herinnering roept, waan je je helemaal terug in de jaren 90. Evengoed schiet de frontvrouw echter overtuigend in lichtvoetigere en zoetgevooisdere vocalen om het geheel richting gitaarpop à la Juliana Hatfield en pakweg Veruca Salt (uit hetzelfde tijdperk) te manoeuvreren.


Dit stelt het momenteel vanuit Nashville opererende viertal in staat overvloedig gebruik te maken van het door de grunge geïncorporeerde maar door de Pixies eerder al geperfectioneerde, beproefde kalme strofes/energieke refreinen-recept. Van die laatsten herkennen we daarbuiten geregeld ook de catchy groove, de tegendraadse overgangen en de op de Joey Santiago-leest geschoeide warme, surffuzzy solo-gitaar.

Ondanks de gebaldheid van de nummers valt verder de melancholische mineurakkoordenfeel van Dinosaur Jr op, en zorgt de dissonante aanpak op 'Trash' ervoor dat de song zo uit Hole's robuuste debuut 'Pretty on the inside' geplukt kon zijn. Tegelijkertijd loeren bands als Magnapop, Belly, Babes In Toyland, The Lemonheads, L7 en zelfs Sonic Youth beurtelings mee over de schouder.

Let wel dat alles uitermate strak, fris en minder nonchalant dan meeste van de gegeven voorbeelden gebracht wordt, wat voorkomt dat 'Bully' belegen voor de dag komt. 'Feels like' houdt de vaart er flink in, en is met zijn melodieuze, grungy punkrock zeker een vast een interessante aanwinst voor de hedendaagse gitaarrockgolf.

Ja kan de band binnenkort onder andere live aan het werk zien in de Botanique (29.10, Brussel) en Merleyn (30.10, Nijmegen) en op London Calling (31.10, Amsterdam)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten