Zonder het ruim tien jaar bewandelde,
psychedelisch uitwijdende pad helemaal te verlaten, komt het Spaanse
Stay op 'The mean solar times' toch behoorlijk gebald voor de dag. De
binnengeslopen Britpop invloeden zijn aan deze evolutie geenszins
vreemd. Dat de productie in handen werd gegeven van Owen Morris, die
in het verleden onder meer met Oasis en The Verve werkte, en dat
Ride- en Beady Eye-gitarist Andy Bell werd ingeschakeld voor enkele
gastbijdragen, verraadt alleszins ook stevige invloeden vanuit deze
hoek.
Zo brengt het vijftal de ene keer een
soort zweverige, folky gitaarpop dat zowat een symbiose is van Woods
(zonder het specifieke stemgebruik), Elephant Stone (niet enkel door
het veelvuldige gebruik van sitar) en de lichtvoetige melancholie van
Setting sun ('Always here') om dan weer resoluut uit te pakken met
door lang uithalende, snerende zanglijnen gedragen rock ('Smiling
faces').
Terwijl de bij momenten naar funky
neigende, beweeglijk groovende baspartijen een belangrijke schakel
vormen in het levendig houden van het geheel, ligt de grote troef van
de langspeler in de tot een delicaat en organisch klanktapijt geweven
ijle gitaarmuren, retro-orgels en eigthies synths, waarbinnen een
aantal no-nonsense riffs sowieso hun plaats vinden. Verder zijn de
nummers best wel aanstekelijk, al maken ze nu ook weer nergens een
overdreven verpletterende indruk.
Constant minstens één oog op
Groot-Brittannië gericht houdend, levert Stay op die manier een
onderhoudend psychrockplaatje af dat van heel wat vakmanschap
getuigt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten