Zagen we Mansfield.TYA ter gelegenheid
van de tiende verjaardag van debuut 'June' een intimistische, quasi
volledig akoestische prestatie op de planken brengen tijdens Les
Nuits Botanique 2015, liggen de verwachtingen voor hun show in het
Brusselse Atelier 210 enigszins anders. Ondertussen bracht het duo
met het indringende 'Corpo inferno' immers een nieuwe langspeler op
de markt die de op 'Nyx' ingeslagen weg met hoe langer hoe openlijker
binnensluipende electronica consequent verder zet, waardoor je deze
keer kon anticiperen op een full force performance.
Vanaf het moment dat Carla Pallone
alleen het podium betreedt en de eerste snaar van haar in effecten
gedrenkte viool aanstrijkt, blijkt dit ook volledig het geval. Als
intro op opener 'BB' legt ze het soort episch somberende
doomstonergroove neer waar de Melvins ten tijde van 'Stoner witch' al
eens een optreden mee plachten aan te vangen. Terwijl het gros van de
beats en sounds voorgeprogrammeerd staat om de onder luid applaus
opgekomen Julia Lanoë toe te laten zich hoofdzakelijk te
concentreren op het vocale werk en de performance, beklemtoont
Pallone, eens de song helemaal op gang gekomen is, de ijzingwekkend
opgebouwde, naar hypnotizerend neigende spanning met onwereldse
backings.
Meteen valt ook op dat het Franse duo
heel los omspringt met de studioversies zoals ze op plaat
geregistreerd staan. Veelal krijgen de nummers een behoorlijk
afwijkende, vaak langere uitvoering hetzij met uitgesponnen outro's,
hetzij met subtiele veranderingen in zowel tempo als zanglijn, en bij
'Gilbert de Clerc' zelfs met extra, a-d-i-e-u spellende pre-strofes.
Krijgt het slepende 'La nuit tombe' nog slechts een naar electro
neigende industrialeinde mee, waan je je even later bij 'Le palais
noir' helemaal op een gitzwarte rave.
De op deze wijze overdonderende
passages worden in het kader van dynamiek in afwisseling geplaatst
met momenten waarop de songs traditioneler ten berde gebracht worden
(doorgaans gebruik makend van een sobere elektrische gitaar,
keyboards en/of violen) zoals bijvoorbeeld 'Jamais jamais' en het a
capella gebrachte 'Le monde dus silence'. Samen met het door de
knetterende chemie tussen beide protagonisten gedragen zichtbare
spelplezier en de frivole indruk die Lanoë uitdraagt tijdens haar
talrijke interacties met het publiek, ontlasten deze episodes telkens
wat stoom van de ketel en zorgen ze ervoor dat de gecreëerde donker
dreigende atmosfeer in zijn geheel nergens te zwaar op de hand wordt.
Mansfield.TYA transponeert 'Corpo inferno' live naar een zinderend,
zinneprikkelend totaalspektakel waar sfeer, songs en visuele
performance elkaar exponentieel intensifiëren en uniform conceptueel
naar voor komen.
Na een reguliere set van een vol uur
vraagt het flink opgehitste publiek dan ook oorverdovend om meer.
Maar liefst drie keer komen Lanoë en Pallone op enthousiaste
aanvraag terug uit de coulissen om vanuit de losse pols nog enkele
nummers te brengen waaronder zich met 'Logic coco', 'Des coups des
coeurs' en 'Je ne rêve plus' voor het eerst ook ouder werk bevindt.
Mansfield.TYA maakte met andere woorden behoorlijk wat indruk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten