Met nog een verplaatsing naar Haarlem,
waar ze de affiche van Klikofest tooien in goed gezelschap van onder
meer Mozes and the Firstborn en together PANGEA, voor de boeg komen
de grungeveteranen van Mudhoney reeds in de vooravond hun ding doen
tijdens de tweede dag van Rock Herk. Het viertal, dat doorheen de
jaren enkel op bas een personeelswissel doorvoerde, stamt uit een
tijd dat drummers nog niet ultrastrak hoefden te zijn, gitaren liefst
zo woest mogelijk scheurden en piepten en een optreden hoofdzakelijk
voor een opstoot aan energie diende te zorgen.
Terwijl de songschrijverij doorheen hun
carrière best wel evolueerde, houdt Mudhoney de originele attitude
nu haast drie decennia lang wonderwel intact. Ontspannen en zonder al
teveel poespas gooien de Amerikanen er, aftrappend met 'Suck you
dry', een kleine drie kwartier flink de beuk in. Bij een gebroken
snaar wijst Mark Arm laconiek een nieuw instrument van een inderhaast
toegesnelde roadie van de hand, Steve Turner die zich al eens durft
te vergissen in de opgestelde setlist, perst geregeld op zijn geheel
eigen, onnavolgbare wijze een wahwah-solo uit de vingers, en Dan
Peters neemt gedecideerd en zelfverzekerd in zijn uppie het
middenstuk van 'In 'n' out of grace' voor zijn rekening.
Temidden de rommelige totaalsound zijn
het voornamelijk de nog steeds scherpe vocalen van Arm en de
onconventionele, hoogst opzwepende riffs die zich in de jaren 90 in
het collectieve geheugen van een groot deel van de muzikaal
geïnteresseerde jeugd nestelden, die het geheel structuur verlenen.
Een groot deel hiervan gaat ergens halverwege wat verloren, daar het
hoe langer hoe moeilijker lijkt te worden de vocalen prominent in de
geluidsmix te houden. Waar cultklassieker 'Touch me I'm sick' altijd
en overal het vuur aan de lont weet te steken en The Dicks-cover
'Hate the police' reeds jaren een ideale afsluiter blijkt, putten Arm
& co, met 'I like it small' en 'Chardonnay' uit meest recente
album 'Vanishing Point', zowat evenwaardig uit elke periode van hun
bestaan.
Geheel naar verwachting brengt Mudhoney
zonder al te veel verrassingen een complexloze en krachtige prestatie
op de planken die het niet alleen van nostalgie moet hebben.
