Na hun passage in Trix de voorbije
winter hield Cherry Glazerr in het kader van Les Nuits Botanique dit
voorjaar al voor een tweede keer halt in België. Hadden ze in
februari nog verzuimd hun uitstekende recente langspeler
'Apocalipstick' mee te zeulen op het vliegtuig, was deze ditmaal (op
de vinylversie na) alweer uitverkocht; een bewijs dat het goed loopt
voor het kwartet rond de jeugdige Clementine Creevy.
In de sfeervolle Rotonde van de
Botanique valt eens te meer op dat de band, feller dan doorgaans het
geval is, opmerkelijk uiteenvalt in twee afzonderlijke duo's die
elkaar wonderwel aanvullen. Ritmetandem Tabor Allen/Devin O'Brien
legt constant een strakke, energieke groove neer en vormt zo een zich
bescheiden opstellende, solide ruggengraat die Creevy en
toetseniste/backingvocaliste Sasami Ashworth in staat stelt
complexloos hun expressieve ding te doen zonder dat ze hun
aanstekelijke enthousiasme hoeven te kanaliseren noch ook maar iets
aan spontaniteit dienen in te boeten. De twee maken daarvan ook
dankbaar gebruik en brengen een onconventionele, dynamische en bij
momenten best wel weirde act ten tonele.
Zo komt Creevy, alvorens verschroeiend
te openen met 'Sip O' Poison', over de grond als een krab naar de
microfoonstandaard gekropen, waarmee ze in één klap haar aanpak
typeert. Het hele optreden lang trekt ze gekke bekken, hotst ze wild
in het rond en raakt ze verwikkeld in bizarre, humoristische
conversaties met Ashworth. Dit staat niet in de weg dat de frontvouw
naar voor komt als een uiterst getalenteerde gitariste die a volonté
een enorme feeling voor het instrument etaleert. Met een tot de
verbeelding sprekend gevoel voor timing wisselt ze moeiteloos af
tussen snedige solo's en scheurende akkoorden, terwijl ze tussendoor
het geheel geregeld hetzij een welgemikte
reggea lick hetzij een overtuigende
triphop feel weet mee te geven.
Waar het begin van de show
hoofdzakelijk teert op de meer breekbare en wat lofi-hoekerige songs
zoals 'Teenage Girl', gaat de set - met een speciale vermelding voor
een op de Melvins-versie geïnspireerde KISS-cover 'Goin' Blind' die
uitmondt in een uitgebreid moment interpretatieve dans - hoe langer
hoe meer de stevige gitaarrocktour op; denk bijvoorbeeld aan het aan
elkaar geplakte grungy duo 'Instagratifiction'/'Apocalipstick'. Op
'Grilled Cheese' wordt nog even wat gas terug genomen om vervolgens
af te ronden met vaste afsluiter 'Chewing Cud' dat zowat kan
omschreven worden als een wild, gitaarjazzy jamnummer dat een perfect
slotakkoord plaatst op het weird wervelende spektakel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten