woensdag 22 november 2017

Protomartyr & Heimat in Botanique (Brussel) op 21.11.17

De Rotonde van de Botanique wordt stilaan te klein voor Protomartyr. Na twee eerdere Brusselse passages op dezelfde locatie kon eerder deze week voor het eerst het bordje 'Uitverkocht' worden boven gehaald. Met elke nieuwe release lijkt het viertal uit Detroit er systematisch een heleboel fans bij te winnen wat na vierde langspeler 'Relatives In Descent' aldus resulteerde in een helemaal volgepakte zaal.

Zo ver is het nog lang niet als voorprogramma Heimat de avond op gang trapt. Met 'So Traurig' kiest het Franse duo voor een minimalistische, sombere en beklemmende aanloop. Halverwege derde nummer 'Tot und Hoch' verandert de toon – middels zwaardere, repetitieve dreunen en een door Olivier Demeaux kundig uit zijn laptop getoverde almaar rijkere, bezwerende inkleding – resoluut richting opzwepend. Nummers als 'Pompei', 'Wieder Ja' en 'Trocadero' zorgen ervoor dat deze aanpak tot aan afsluiter 'Wek' makkelijk wordt aangehouden. De snerpende vocalen van Armelle Oberle snijden door merg en been en dragen bij aan een unheimliche sfeer.


Hoewel Joe Casey een halfuurtje later nonchalant het podium opwandelt met een large-sized Botanique-beker bier, is opener 'My Chidren' nauwelijks bezig of hij duikelt al een flesje bier en een kroontjeswipper uit de binnenzak van zijn vest op. Dit staat niet in de weg dat Protomartyr een erg geroutineerde indruk wekt. De band is hecht op elkaar ingespeeld en schippert vaardig als één organisme tussen grillige postpunk en scheurende punkrock.

Terwijl de pompende drums van Alex Leonard de troepen veilig langs allerhande tempowisselingen en stijlbreuken loodsen, houdt bassist Scott Davidson er constant de vaart in. Greg Ahee schiet dan weer als vanouds moeiteloos van zweverige, ijle stukken in snedige riffs. Hierboven declameert, schreeuwt en croont (telkens met eenzelfde verbetenheid) Casey zijn wereldpessimistische lyrics.

Aangevuld met ouder werk zoals 'Dope Cloud', 'Ain't So Simple' 'What the Wall Said', bevat de hoofdmoot van de setopbouw haast vanzelfsprekend recente songs uit de nieuwe plaat. In zijn geheel vallen er zo weinig verrassingen te rapen, maar dat maakt het daarom niet minder goed. Na het dreunend afsluitende 'Half Sister' krijgt het publiek er met 'Why Does It Shake?' en 'Scum, Rise!' dan nog twee favorieten tegenaan gegooid als toegift op een even energieke als professioneel gebrachte show.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten