Eindejaarslijstje 2017

Albums (alfabetisch)

Chastity Belt – 'I Used To Spend So Much Time Alone'

Cherry Glazerr – 'Apocalipstick'

Crystal Fairy – 'Crystal Fairy'

Firefang – 'Firefang'

Mark Lanegan – 'Gargoyle'

Matthew Melton – 'Night Life'

John Murry – 'A Short History of Decay'

Protomartyr – 'Relatives In Descent'

R. Ring – 'Ignite the Rest'

Will Sprott – 'Ten Fingers'

Together Pangea – 'Bulls and Roosters'

Warm Soda – 'I Don't Wanna Grow Up'

Who Is She? – 'Seattle Gossip'

Songs (die niet op bovengenoemde albums staan)

Bleached – 'Can You Deal?'

The Breeders – 'Wait in the Car'

The Coathangers – 'Captain's Dead'

Daddy Issues – 'Boys of Summer'

L.A. Witch – 'Kill My Baby Tonight'

Mozes and the Firstborn – 'Tired Asphalt'

Nots – 'In Glass'

Romano Nervoso – 'I'd Rather Kill a Man Than an Animal'

Trapper Schoepp – 'The Scat'

Slow Bear – 'Fucking Off'

ti.po.ta – 'Peki Peki Song'

White Mystery – 'Mars Death Pact'

Scott Yoder – 'Ways of Love'

Optredens (chronologisch)

Death Valley Girls, Antwerp Music City (Antwerpen), 31.01

Fred and Toody, Het Bos (Antwerpen), 12.02

Cherry Glazerr, Trix (Antwerpen), 22.02

Steal Shit Do Drugs, Water Moulin (Doornik), 24.02

Mozes and the Firstborn, RocKing (Eindhoven), 26.04

The Coathangers, Psych over 9000 (Gent), 24.05

Nots, Beursschouwburg (Brussel), 09.06

Bleached, La Zone (Luik), 26.06

Slow Bear, Trefpunt (Gent), 03.07

Boytoy, Le Risquons-tout en goguette (Moeskroen), 12.07

Chastity Belt, Botanique (Brussel), 15.09

Together Pangea, Het Bos (Antwerpen), 18.11

Protomartyr & Heimat, Botanique (Brussel), 21.11

Vooruitzichten

Nieuw materiaal van Feels, Le Butcherettes, Slow Bear, Mozes and the Firstborn, La Luz en Romano Nervoso, hopelijk gepaard gaand met optredens. Trapper Schoepp heeft alvast aangekondigd in april naar Europa te komen.

Matthew Melton – 'Night Life': woelig jaar met vier platen

Het minste dat je kan stellen is dat 2017 voor Matthew Melton woelig is verlopen. Dat hij vanuit Texas naar Nederland verhuisde had misschien nog het minst impact. Uit onvrede met het voor hen qua gedachtengoed verstikkende muzikantenmilieu lieten Melton en vooral zijn Bosnische eega Doris in een Frans online magazine immers een aantal erg aangebrande opinies optekenen. Als gevolg daarvan liet label Castle Face Records hun gloednieuwe band Dream Machine vallen als een baksteen, zij het slechts nadat er veel misbaar werd gemaakt op de sociale media toen het label zelf ter promo een link postte naar het desbetreffende interview.

Een zeldzame, voorzichtig relativerende stem kwam van de Warm Soda-drummer die erbij was toen de Meltons elkaar op toer ontmoetten, en die qua ideologie absoluut een tegenpool van het echtpaar is. Hij merkte kort op dat het koppel op hem eerder een weirde dan kwaadaardige indruk maakte. Sindsdien lijkt het er wél op dat de Meltons – ogenschijnlijk in een poging een nieuwe afzetmarkt te vinden voor hun platen – zich voor de conservatieve politieke kar laten spannen die in hen een ideale stok ziet om “cultureel links” mee te slaan. Hoe bedenkelijk dit allemaal mag klinken, toch kan je er niet naast kijken dat Matthew Melton dit jaar misschien wel een creatieve piek bereikte.

Op twaalf maanden tijd bracht hij immers maar liefst vier volwaardige lp's op de markt waar stuk voor stuk kwalitatief niets op aan te merken valt. Eerst en vooral plaatste hij in toen nog onverdachte tijden met 'I Don't Wanna Grow Up' een logisch slotakkoord achter Warm Soda. Vlak voor de bom losbarstte lag het seventies-geïnspireerde debuut van Dream Machine kortstondig (voor het teruggetrokken werd) in de rekken. Later releasete Melton op zijn eigen label Fuzz City Records nog achtereenvolgens een solo-plaat en een tweede Dream Machine langspeler.

Over 'Night Life dan. Die klinkt om te beginnen niet meer solo dan de gemiddelde Warm Soda-release. En ook al zorgt Doris voor ondersteunende en sfeervolle toetsen, is het, in tegenstelling tot Dream Machine, geen duo-project. Wel zorgt dit ervoor dat de kloof tussen de jaren 50 en 60-powerpop en de jaren 70-psychrock gedicht wordt. Tevens loeren, middels vaak mechanisch klinkende, snedige drumpartijen en een overdaad aan galm, de jaren 80 geregeld om de hoek.

Binnen de gekende invariabelen zoals daar zijn dansbare grooves, catchy zanglijnen, een onmiskenbare retro-feel, de wat ingehouden manier van zingen en de gebalde, sprankelende frisheid, weet Melton eens te meer gevarieerd en origineel voor de dag te komen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de backingharmonieën van 'Right There Waiting' die weliswaar vertrouwd maar geenszins gerecycleerd in de oren klinken.

Het broeierige 'Hot Night', het aan een Tom Petty-riff opgehangen 'When It All Comes Down' en de jambanderige psych-instrumental 'Night Walk' geven de diversiteit aan in de uitkomst van deze aanpak. Tenslotte valt nog op te merken dat lyrics als “It's right there waiting in the night, in a world that's leaving me behind” en titels als 'Standing in the Dark' beduiden dat de voorbije gebeurtenissen sowieso hun weg naar de thematiek vonden.

Matthew Melton komt over als een eenzaat – die ondertussen weliswaar een lotsbestemmelinge vond – die zich absoluut niet op zijn plaats voelt in de hedendaagse maatschappij en daarom op een nogal ongelukkig uitgedraaide manier zijn heil zoekt in een geïdealiseerd verleden. Dit neemt echter niet weg dat de man een erg getalenteerde muzikant en songschrijver blijft, een gegeven dat hij anno 2017 tot vier maal toe tenvolle bewees.

The Hindu Needle Trick – 'Animal Life': prima plaat

Op hun derde plaat (na een debuut-ep en een lp) gaat The Hindu Needle Trick verder op de eerder ingeslagen weg, en het viertal uit Mechelen lijkt almaar beter te worden in wat ze doen. 'Animal Life' brengt eens te meer een catchy combinatie van alternatieve gitaarrock met een summiere bloemlezing uit de mainstream poprockgeschiedenis van pakweg de jaren 70 tot en met de jaren 90. Op die manier hoor je zowel invloeden uit chanson als uit hard-, country- en bluesrock; maar evengoed bevat afsluiter 'Mount Vesuvius' een break die herinneringen oproept aan Rage Against The Machine. Dit neemt daarenboven niet weg dat opener 'Human Time Machine' teert op een stonerriff waar een moderne band als Royal Blood heden ten dage ook nog mee zou kunnen uitpakken.

In een goed gestoffeerde, erg radiovriendelijke productie die geregeld een gitaarsolo laat knetteren en heel wat backingkoortjes aanstekelijk laat harmoniëren, komt de uiterst meezingbare, gebalde, funky single 'I Used to Be a Plastic Bottle' aldus heel natuurlijk op de dezelfde schijf als de langzaam naar een wijdse climax opbouwende, verhalende titelsong te staan. De verscheiden van zijn stem gebruik makende en zijn lyriek dramatisch brengende frontman Roel Spoelders bedient zich vaak van een idioom dat zich aan het genre in kwestie aanpast. Zo spreekt de titel van de opzwepende cowboyrocker 'Prizefighter Blues' voor zich en voelde de tekstschrijver zich in de donkere, bluesy sleper 'Method to My Madness' “Down and out”.

Door constant herkenbare elementen in het geheel te vervlechten en dit af te werken met instant toegankelijke zanglijnen komt 'Animal Life' uitermate goed in het oor te liggen. Binnen de afgebakende grenzen komt The Hindu Needle Trick zowel qua tempo als qua stijl erg gevarieerd voor de dag. Alles bij elkaar genomen kan je dus spreken van een prima eindejaarsplaat.

Voor de locatie van The Hindu Needdle Tricks releaseconcert op 16 december houd je best de bands website in de gaten. Begin volgend jaar kan je hen ook nog live aan het werk zien in onder meer Herselt (Café Pallieter, 19.01).