Als piepjonge singer-songwriter uit
Wisconsin trok Trapper Schoepp, geflankeerd door begeleidingsband The
Shades, enkele jaren terug met debuut 'Run Engine Run' al snel de
aandacht van heel wat americana-grootheden zoals The Jayhawks en The
Wallflowers, die hem meteen inschakelden als openingsact. Leverde dit
een gestaag groeiende populariteit op in zijn thuisland, is – een
lp en enkele ep's later – het moment nu aangebroken ook in Europa
voet aan de grond trachten te krijgen. Zowat exact twee jaar geleden
dook de erg getalenteerde Amerikaan een eerste keer solo en
akoestisch op in onze contreien, toen Jesse Malin hem op sleeptouw
nam. Binnenkort steekt hij met full band de oceaan over voor een tour
die hem naar Italië, Duitsland, Nederland, België en Zweden brengt;
een ideaal moment m.a.w. om Schoepp eens te polsen naar
verwachtingen, voorbije ervaringen en een huidige stand van zaken.
Hoe heb je die eerste optredens op
Europese bodem indertijd beleefd?
Schoepp: Het was een
stormachtige trip met Jesse als kapitein van het piratenschip. Elke
keer we ergens aanmeerden, gebeurde wel iets interessants. Zo kwam ik
in een kleine Belgische gemeente blijkbaar verdacht over op een
cassière van een supermarkt die prompt de politie belde. Terwijl ik,
me daar volledig niet van bewust, een hele dag wat ronddwaalde in de
omgeving, werd een lokale klopjacht gehouden op “de jongeman met
de rode pet”- ik dus. Dit kreeg ik echter allemaal pas te horen
toen ik terug bij onze – inmiddels grondig doorzochte – tourbus
kwam. In Spanje zetten de authoriteiten ons dan weer in het midden
van de nacht aan de kant van de weg vanwege een probleem met een
veiligheidsgordel. We kregen onze paspoorten pas terug, als we
duizend dollar betaalden. Los van zulke zaken was het publiek iedere
keer geweldig!
Voel je deze keer een ander soort
druk nu je de tour headlinet?
Schoepp: Onderweg moet je
natuurlijk altijd een beetje zen zien te blijven of je wordt helemaal
gek. Eigenlijk bekijk ik het gewoon dag per dag. Elk concert is toch
altijd anders.
Na doorbraakalbum 'Run Engine Run'
zijn The Shades uit de groepsnaam verdwenen, en voerde je – met
jouw broer Tanner (bas) als enige constante- heel wat
personeelswissels door. Heb je ondertussen terug een vaste band rond
je verzameld of vat je elk nieuw project aan met andere muzikanten?
Schoepp: The Shades zijn niet
echt ontmanteld, maar in dit digitale tijdperk leek het ons
makkelijker mij naar voor te schuiven als solo-artiest die af en toe
met een groep opdaagt, vooral omdat ik geregeld in verschillende
constellaties en lineups toer, wat wel verwarrend over kan komen. Ik
houd er overigens erg van om met pickup bands te spelen. Voor mijn
generatie is dat een beetje een vergeten kunst. Terwijl ik enorm veel
plezier kan beleven aan de spontaniteit van dit gegeven, vind ik een
strakke eenheid uiteraard ook geweldig. Dit keer zullen we als
kwartet komen met Michael Stewart op drums en Matt Smith op
elektrische en slide gitaar.
Hebben die veranderingen de
koerswijziging op 'Rangers and Valentines' in de hand gewerkt?
Terwijl je nog steeds sterke invloeden van traditionele Amerikaanse
genres zoals folk, country en blues blijft behouden, lijkt de
originele indierockvibe wat verloren gegaan.
Schoepp: Volgens mij is het
vooral de hand van producer Brendan Benson die verantwoordelijk is
voor de grootse, wat bombastische feel van de plaat.
Eén van je grote troeven is je
prachtige, emotioneel expressieve stem. Zijn er hedendaagse
zangers/zangeressen waar je zelf van onder de indruk bent?
Schoepp: Christopher The
Conquered! Hij doet weliswaar aan vocale gymnastiek, maar op een
dusdanige manier dat het heel intiem aanvoelt. Verder ben ik dol de
wijze waarop de First Aid Kit-zussen samen zingen. Het is een moderne
uitvoering van een ouderwetse, intrafamiliale zangtraditie. En ook
naar Ezra Furman luister ik heel veel.
Zou je, op basis van zijn
backingwerk en de paar keer dat hij bij jullie de lead neemt,
trouwens kunnen stellen dat Tanner, louter op technisch vlak dan,
minstens even goed zingt als jij?
Schoepp: Dat is helemaal waar!
Op de middelbare school zat hij in een vocaal jazz ensemble waar ik
ook bij solliciteerde, maar niet voor weerhouden werd.
Heb je concrete (muzikale) ambities
of laat je alles liefst gewoon op je afkomen?
Schoepp: Vast en zeker het
tweede. Ik zie wel waar de wind me brengt.
Tekstgewijs slaag je er telkens in
een kleine plot, interpretatie of situatie te vertalen naar een
tijdloos idee of gevoel waar veel mensen zich betrokken bij kunnen
voelen. Werk je daar bewust naartoe?
Schoepp: Als songschrijver houd
ik er een sterke “show, don’t tell”-attitude op na. Op die
manier kan ik toch ook nog mijn mening ventileren over hedendaagse
hete hangijzers. Als je alles bij elkaar neemt is 'Ballad of Olof
Johnson' bijvoorbeeld een verhaal over immigratie, en ik schreef ook
nummers die mijn positie tegenover de oorlog in Irak, wapengeweld en
recent nog de Me Too beweging duidelijk maken. De beste omschrijving
van het hele proces is dat ik micro verhaaltjes over macro
onderwerpen schrijf. Het is soms een gewaagde evenwichtsoefening,
maar dat is mijn uitgangspunt.
Als een soort moderne troubadour
komt dit alles mooi samen op 'Bay Beach Amusement Park'. Deze ep is
sterk historisch en regionaal verankerd, en toch slaag je erin de
thema's naar een universeel level te brengen. Vanwaar kwam het idee?
Schoepp: De kiem ontsproot
tijdens een ritje op de Zippin Pippin, de achtbaan waar Elvis een
dikke week voor zijn dood uren in door bracht. Ik schreef er een
nummer over dat opgehangen was aan het klikklakkende geluid van het
toestel. Hoe vaker ik hierna het park bezocht, hoe meer elke
attractie een muzikale ruimte creëerde in mijn geest. Al bij al zijn
pretparken echt wel muzikale plaatsen, en dat merk je indien je er
eens bij gaat zitten en gewoon luistert. De songs bevatten natuurlijk
ook allemaal een metaforisch niveau. Zo gaat 'Ferris Wheel', een
nogal surreële vertelling over twee jongens die vast komen te zitten
in het reuzenrad, uiteindelijk over het Stockholm syndroom. En de
lyrics van 'Bumper Cars' vonden hun oorsprong in de gigantische
botsing van ideeën in de aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen
van 2016.
In het eerder genoemde 'Ballad of
Olof Johnson' geef je aan van Zweedse voorvaderen af te stammen. Heb
je ook weet van andere Europese familiewortels?
Schoepp: Nog niet, maar we
zullen binnenkort in Zweden eens wat navraag doen!
Zit er, tenslotte, nieuw werk in de
pijplijn?
Schoepp: We hebben net twee
weken studiotijd achter de rug met Pat Sansone van Wilco en Autumn
Defense. Ik ben heel trots op wat we daar gepresteerd hebben. Hou het
in de gaten, zou ik zeggen!
Uiteraard!
Trapper Schoepp
live aan het werk zien kan binnenkort onder meer in Leffinge (Café
De Zwerver, 12.04), Eindhoven (De Rozenknop, 14.04) en Weert
(Muziekcentrum De Bosuil, 15.04).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten